(2)

از خزان دیده ترین غنچه ی زرد، به تو ای یار درود، تو گر آنجا شادی حال ما نیز خوش است،

روزگارم سرخ است رنگ خونابه ی عشق، همه اینجا زردند، چند فصلیست که پاییز اینجاست،

نیلبک می نالد، قاصدک خاموش است، باد وحشی شده است،

ما به تو دل بستیم تو به رقص گل و باد، فکر خود باش که ما فکر توایم..

پی نوشت : جواب من به پست قبل

سحر کلمه هارو می بینی؟ "گل و آبی و رقص و عشق" همون قدر شادی آفرین هستند که "غنچه و زرد و ناله و خاموش و وحشی" غم آفرین.. اولی رو برای خودم و خودت پررنگ نوشتم تا بدونیم نجوای همیشگی زندگیمون تو هر لحظه، تو هر جایگاه و موقعیت باید، باید پره عشق و خنده باشه که زندگی فقط یه باره، فقط یه بار..!!!

اما دومی رو هم خیلی نرم و آهسته آسترش کردم تا یادمون باشه: اولا تو هربار شکفتنمون، آبی بودنمون، میون هر لحظه خندیدنمون و عاشقونه زندگی کردنمون، شاکر بودنمون یادمون نره.. و دوم اینکه خیلی ها هستند که ترانه ی همیشگی زندگیشون از نوع آستری دل من و توئه، که یادمون باشه هستی ما در کنار هستی اونا معنی پیدا می کنه و مستی ما با مستی اونا.. وگرنه نه اون هستی هستیه ونه این مستی، مستی..